МӘН АРМАН ҚИЛҒАН ЮЛТУЗ
«Уйғур авази» гезити 15.10.2020

(Һекайә) автор Гүлнарәм АБЛИЗ.
Асман худди өз қучиғиға елип әркилитиватқандәк, қушлар бирдә у тәрәпкә, бирдә бу тәрәпкә қанатлирини йәлпүп, әркин учуп жүрәтти. Әтрап йешил, қизил, ақ рәңләргә боялған. Димақни ярған чечәкләрниң һиди кишини хошаллиқ туйғусиға бөләтти. Мана у күнни мән мошундақ әскә алимән. У күни бәк алдираш едим. Почта бөлүмчисидин қайтип, йолумни қисқартиш нийитидә, гөдәкләрниң саяһәт беғидин кесип өтүп кетип бараттим. Бир чағда көзүм көргән кишигә көңлүм ишәнмәй, худди аяқлиримни кишәнләвәткәндәк, орнумдин қозғилалмай қалдим. “Көз алдимда турған бу жигит ким? Йәһияға бәк охшайдиғу, сақаллириму өсүп кетипту, кийимлириму топа” дегән ойлар илкидә аста униң қешиға бардим. Титиригән қолум билән мүрисигә уруп, нәччә рәт «Йәһия, Йәһия!» дәп үн қаттим. Униң мени тиңшиғидәк һали йоқ. Хиял деңизиға чөкүп кетипту. Йениға келип олтарсамму, сезәр әмәс. Бу әһвалдин жүригим езилип, әриксиз көзүмдин яш тамчилири домулап чүшүшкә башлиди. Бир вақитта у еғир «уһ» тарттидә, орнидин туруп, алдиға қарап маңди. Товва... Немигә ундақ қилиду? Әттәй қиливатамду, йә? Чидимидим. Ахири авазимниң болушичә «Йәһия!» дәп вақиридим. У маңа бурулуп, бир қаридидә, қапиғини түргән һалда, худди мени уридиғандәк, иштик чамдап, йенимға кәлди. Бир мәһәл маңа тиклинип қарап, җим турғандин кейин: «Бу сизму, достум?» дедидә, қолумдин сөригән пети бәлдиңгә апирип олтарғузди.
— Яхшимусиз? Саләмәтлигиңиз қандақ? Сизни көрмигили узун бопту.
— Мән яхши, өзиңизчу? Әһвалиңиз бәк начар көрүнидиғу?
— Шу, һалим мана, өзиңиз көрүватқандәк. Һаятниң синиғиду бәлким? Бу күнләрму өтүп кетәр.
— Мундақ һалға чүшүп қелишиңизға немә сәвәп болди? Аялиңизғиму еғир келиватқанду, бәлким? Униң әһвали қандақ?
— Аялим... — Йәһия қаттиқ күлүп кәтти.
— Сизгә өмрини беғишлап, қешиңизда яр-йөләк болуп жүргән аялиңиз һәққидә сорисам күлүватқиниңиз немиси?
Йәһия дәрһал орнидин туруп, икки қолини янчуғиға салдидә, әсәбийләшкән һалда йәрдики ташларни тепишкә башлиди.
|